maar Ors mag ook
 

Schöngraben @ St Anton am Arlberg

mehlsack gezien vanuit LechEen weekje skiën in St Anton am Arlberg eindigde in een dikke mist, maar met verse poeder. Waar de eerste dagen de zon nog volop scheen trok vanaf donderdag de hemel dicht en begon het eindelijk te sneeuwen. De eerste sneeuwval in ruim drie weken!
De rest bleef liever binnen en velen hadden die ochtend hetzelfde bedacht. Ik kon niet wachten en pakte daarom snel mijn spullen en rende naar de skibus. Bij de lift was geen kip te bekennen op een enkeling na die vrijwel zonder uitzondering uitgerust was met pieper en rugzak met daarin ongetwijfeld een schep en sonde. Weer of geen weer, als er sneeuw valt dan zal er geskied worden!

Met Frenk van wePowder ging ik op pad, want No Friends, No Powder. Na een beetje warmdraaien in Frenk’s achtertuin van de Albona (zweet stond op mijn rug, want het was bloedjeheet) pakten we de skibus naar Zürs. Letterlijk in de wolken traverseerden we na de Zürser See iets te snel naar links waardoor we bovenaan een klifje stonden. Twijfelend pakten we de kaarten erbij en besloten we uiteindelijk een stuk terug te klimmen i.p.v. door te gaan. En dat was maar goed ook, want dat “klifje” bleek 20m hoog. Verder afdalend was de Omeshorn doorweekt door de regen, maar desondanks was het no doubt de moeite waard. Onderaan de helling was het alsof de skibus op ons te wachten om ons terug te brengen naar Zürs. Daar nog een keer omhoog naar de Trittkopf, waar het zicht zo slecht was dat we besloten via de skiroute af te dalen. De kroketten, frikandellen en de witbiertjes bij Frenk waren welverdiend.

Op vrijdag was het weer niet veel beter. Dikke wolken en een zicht van max 50m. Wederom deden we een warming-up in Frenk’s achtertuin en gingen daarna omhoog richting de Galzig. Op de Backseite rechts van de Zammermoos stonden we al tot onze knieën in de poeder terwijl we op weg gingen naar Kapall, want de zon begon door het wolkendek heen te prikken. Bovenaan Kapall doken we ondanks een foeterende (‘gesperrt’) liftbediende Schöngraben in. Verbazingwekkend genoeg waren we daar niet alleen. Snel daalden we af en stuitte op onverspoord terrein. Halleluja! Plotseling klaarde het even op, begon de zon te schijnen en het feest was compleet. Met een brede glimlach ploegden we als eerste door verse poeder. Fan-tas-tisch!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *