Het avontuur met Splitfest van vorige maand smaakt naar meer. De stoke is nog niet gestild. Wepowder houd ik nauwlettend in de gaten en probeer weekenden en werkdagen aan begin en einde van de week zoveel mogelijk vrij te houden. Dan verschijnt een bericht op wepowder over een complex poederbericht. Maar het is een poederbericht! Maatjes worden opgetrommeld, maar dat valt nog niet mee. Arjen is weer zo gek te krijgen om mee op pad te gaan. Voor de derde keer.
Tussen de bomen bij laaghangende bewol king
Windlip 
Het sneeuwt lekker door
Het complexe aan het bericht heeft te maken met temperatuur en de wind. De wind is sowieso flink, maar neemt af qua sterkte, terwijl de temperatuur juist zal gaan oplopen. Volgens de verwachting althans. Donderdagavond vertrekken we en we stellen Damüls in het Bregenzerwald in als eindbestemming. Daar hebben we bomen, heeft de wind er niet al te hard huis gehouden, de temperatuur blijft er laag – de warmte vanuit het westen van de Alpen invalt – en er wordt een leuk pak sneeuw verwacht. In de nacht draaien we de parkeerplaats bij het dalstation van Damüls op, terwijl het aa het sneeuwen is. Slaapzakken worden uitgepakt en raampjes gaan op een kier. Nog snel even slapen voordat het avontuur begint. De volgende ochtend als we wakker worden heeft het niet heel dik gesneeuwd, maar ruim genoeg om een brede grijns op het gezicht te zetten. Heerlijk inkomen zo.
Om flexibel te kunnen zijn hebben we Arjen’s tent weer meegenomen. Deze moet na de eerste dag nog worden opgezet. Na een biertje in de stube van Damüls springen we in de auto en crossen we naar Au om daar de tent op te zetten bij Artur Köb. Wat boodschappen, bier en pizza om de hoek, en nog snel weersverwachting checken voor het slapen gaan. Stufe 4 staat er ineens! Neeeeeeee. Het backup plan richt zich uiteindelijk op Klosters in Zwitserland. De Go / No Go beslissing nemen we morgenvroeg op basis van het definitieve lawinebericht. Ondertussen wordt wepowder aangezwengeld en hebben we gezelschap van Sneeuwhaas gevonden om daar mee op pad te gaan.
De volgende ochtend is de situatie onveranderd, nog steeds stufe 4. We pakken onze spullen en zetten koers naar het westen, richting Klosters. Als we het dal uitrijden slaat de twijfel toe. Is dit de juiste beslissing? Wat als het in Klosters niet veel beter is? Moeten we niet gewoon blijven en voorzichtig aan doen? We besluiten om door te rijden. Daar op de parkeerplaats ontmoeten we Sneeuwhaas. Ritje ernaartoe duurde wat langer dan gedacht, dus na het aftikken van CHF 75 per pas gaan we snel omhoog. We stappen uit op het Mittelstation van de Gotschnabahn en zakken buiten tot voorbij de knieen weg in de sneeuw. Yes! We ploegen het bos van de Gotschnaboden een paar keer om, totdat de sneeuw te zwaar begint te worden. We zoeken het hogerop. Ook bovenop de berg lachen we ons kapot, al heb ik heel veel last van mijn goggle die keer op keer beslaat en waar de sneeuw op blijft plakken. Het sneeuwt nog steeds dikke, natte vlokken. Bochtje, bochtje, google schoonvegen, bochtje, bochtje, schoonvegen, etc. Wij genieten non-stop. Op de skiroute naast ons denken een paar snowboarders er anders over. “Die Tiefschnee ist Scheiße!!” hoor ik roepen terwijl de boarder zich keer op keer met de neus ingraaft. No such thing en wij skien vrolijk door. Bij het dalstation van de Gotschna benut ik de wachttijd om mijn goggle te drogen met de handendroger in het toilet. En dan gaat om 14:00 heel Klosters op slot vanwege acuut lawine gevaar. Het sneeuwdek is door de toegenomen temperatuur en de regen te zwaar geworden met het risico op schuiven als gevolg. We banen ons langs de dalafdaling een weg naar beneden. In het dal bedanken we sneeuwhaas dat hij ons in zijn achtertuin op sleeptouw heeft genomen en we drinken er een paar welverdiende biertjes op.
Het plan voor de volgende dag wordt ter plekke in de bar gesmeed. We gaan verder naar het Westen. Next stop is Stans dat in de voortuin ligt van Engelberg. Altijd al eens naartoe willen gaan, maar nog nooit geweest. We stellen de navigatie in op Campingplatz Hostetten en gaan met die banaan. Dezelfde riedel als de eerste dag. Tentje opzetten, pizza en bier in het dorp, en slapen.
Uitzicht vanaf de campin
Supertent! Powered by Hilleberg
De volgende ochtend rijden we een klein stukje van Stans naar Engelberg en staan ervan te kijken hoe druk het is! Het is weliswaar weekend, maar het is geen vakantieperiode. We leveren weer een rib in in ruil voor een dagpas (CHF 70) en dan naar boven. We hebben Laub op de korrel, maar in de lift naar boven wordt duidelijk dat een streep door dat plan kan. De grootste lawine in de afgelopen jaren heeft nagegenoeg het gehele sneeuwdek meetrokken van Laub. Wat doen we dan? De andere fameuze trekpleister van Engelberg is de Galtiberg. Het is de eerste zonnige dag na flinke sneeuwval en het heeft hard gewaaid.
Even wachten nog… … …
Teken van wind: check! 
Galtiberg [mental image]
Statistisch gezien geen goede dag dus om de Galtiberg te skien. Ook daar gaat een streep doorheen. Gelukkig is er in Engelberg – met 5 sneeuwvlokken op wepowder – genoeg te halen. Zeker als rond 11:00 de toplift naar de Titlis opengaat. Yes! We hebben niet first chair – de toplift is eerder open gegaan dan aangegeven – maar er is daar bovenin nog genoeg onverspoorde sneeuw te vinden. We strepen gedurende de dag Steinberg I en II, Große Sulz en een aantal varianten af.
Tijdens het afdalen over Steinberg I valt ons oog op een filmcrew. Een wand met couloirs scheidt de Kleine van de Große Sulz. De dame in kwestie die wordt gefilmd heeft wat moeite met het steilste couloir. Deze slaan we vooralsnog even over, maar meer skiërs links ligt een couloir dat we wel zien zitten. Via Jochpass-Trübsee lift komen we uit op de plek die toegang biedt tot dit couloir.
Couloir bij Große Sulz (1)
Couloir bij Große Sulz (2)
Arjen komt bij het indroppen lelijk ten val en scheurt daarbij een spier in zijn kuit. De handdoek wil hij nog niet in de ring gooien, dus we gaan nog eens omhoog voor de herkansing. Het heeft geen zin om verder te skiën. Onder het motto “samen uit, samen thuis” gaan we met de lift terug naar beneden. We werpen nog een blik op Laub waarin verbazingwekkend sporen te zien zijn en een groep die aan het afdalen is. Gekkenwerk. Hetzelfde bij Galtiberg. Poederstress in Engelberg. Gewapend met twee mental images om onze vastbeslotenheid te bestendigen om terug te keren naar Engelberg voor onafgedane zaken rijden we naar Stans. Morgenvroeg tent afbreken en voor het avondeten thuis.
Uitzicht vanaf Titlis op het zuiden (o.a. Eiger) 
Welverdiende biertjes 
Selfie 
Steinberg I