Splitfest 2018

— Door Willemien op https://wepowder.com/nl/forum/topic/255869

Voor wie nog niet weet wat Splitfest is: Splitfest is het beste.
De mensen zijn het beste.
Het avontuur is het beste.
De champagne is het beste.
En splitboarden is natuurlijk het beste.

Dit jaar, op dag 0, sliepen de meesten van ons in het Zentrum Haus Davos. In het roddeltopic ging het gerucht dat we de eerste dag 1500 hoogtemeters moesten lopen, en dan slaap je maar liever dicht bij je startpunt. Ook is het een mooie kans voor een kleine pre-party met pizza en champagne.
Ik ben blij dat we de volgende dag niet echt 1500 hoogtemeters hoeven…

Na de broodnodige koffie en het verwelkomen van een auto vol skiers (en Charl) vertrekken we, niet al te vroeg, vanuit Sankt Antoniën. De route naar Berghaus Sulzfluh loopt heel gemoedelijk, over de weg, langs een beekje. Er zit dikke rijp op de bomen, een waterig zonnetje komt door de wolken en het Splitfest is begonnen!

Vanuit Sulzfluh gaan er twee groepjes direct touren terwijl de derde groep eerst wat gaat eten. Een deel van ons is gewoon niet zo fanatiek, een deel weet dat er die middag bezoek komt. We hebben de rösti nog niet op, of Ivar en Gina komen binnen met Ben (van Konvoi Snowboards) en een stapel noboards!

Aan het lijstje van dingen die ‘het beste’ zijn, moet ik noboarden vanaf nu toevoegen. Elke meter, elke bocht voelt als een overwinning! Iedereen die crasht (en iedereen crasht, de hele tijd) komt met een gelukzalige grijns weer overeind. Met zo’n 30cm pof maakt het ook allemaal niet uit.
Waar de bootpack in eerste instantie maar 25m omhoog gaat, zetten we hem al snel verder door. De runs worden langer, de crashes minder frequent, en de beentjes worden moe. Gelukkig komt een van de tourende groepjes langs en willen zij het ook wel eens proberen. Een mooi excuus om even te pauzeren.
De pauze komt alleen te laat, na nog 10 keer ‘de laatste keer’ zijn m’n benen écht op. Gelukkig zijn ze sinds 19 februari ook gewoon te koop!

Hoewel we de hele middag niks serieus gedaan hebben, ben ik na afloop wel serieus moe. Ik niet alleen trouwens. De hottub van haus Sulzfluh zit al snel vol met champagne drinkende laaglanders. Bubbels in de bubbels smaken nog beter.

De volgende ochtend voelt een beetje tegennatuurlijk; afdalen over een harde weg, met de auto naar een bus en met die bus naar een skigebied. Gelukkig is het allemaal onderdeel van een groter plan. We zijn inmiddels in de Fideriser Heuberg waar die middag in kleine groepjes getourd wordt. Wij (Willem NL, Marije, Floris, Jasper en Hayo) hebben de Drei Märchenspitze op het oog. Een belachelijk plan want de afdaling is niet bijzonder interessant, maar het snow safety groepje van Willem, Floris en Marije heeft nog een appeltje te schillen met deze spitze.
De eerste honderden meters lopen we over de piste omhoog. Als we het skigebied achter ons laten, stuiten we direct op grote plakken gleitschnee. Ze liggen er nog net zo bij als tijdens snow safety een paar dagen eerder, maar ze zijn wel brokkig en groot. We komen er langzaam over- en omheen, en dan staan we tussen de Drei Märchenspitze en de Chistenstein. Met oog op de tijd besluiten we de noord-afdaling (ons oorspronkelijke plan) te laten voor wat het is. Het is veel ombouwen en veel omlopen, dat wordt ons te krap. In plaats daarvan dalen we af aan de zuidzijde en lopen naar de Zenji, waar Gina, Thatcher en Martijn als het goed is al een mooi spoor voor ons hebben gezet. Maar eerst: champagne!

Het beloofde spoor staat er en brengt ons soepel omhoog, afgezien van de laatste paar meters. Daar maakt een steile, kaalgeblazen traverse het avontuur van vandaag compleet. Alhoewel, we hebben nog geen poeder gereden! Het loopt tegen 17:00 en het licht wordt vlakker. Hayo rijdt als eerste een stuk naar beneden om wat mooie plaatjes te schieten, en laat ons direct even zien hoe de sneeuw er bij ligt. Na 10 shark infested meters is het smooth sailing. Tevreden staan we even later weer in het skigebied. Het was geen lange afdaling, maar hij was wel heerlijk. De kaasfondue die er op volgde trouwens ook.

De volgende ochtend is het ineens al dag drie! En hoe paste al deze spullen ook al weer in mijn rugzak? En hoe kan Ivar zo’n klein rugzakje hebben? Ik vraag me dit nog steeds af als we even later met 19 splitboarders (onze skiërs hebben splitboard-soul) achter elkaar de Arflinafurga oplopen.
De afdaling richting Langwies begint met een zuid georiënteerde weide waar de sneeuw verrassend goed is! Een mooi begin van de dag maar wanneer we iets lager komen, is de sneeuw meer verspoord en opgevroren. De lol is er snel af als Thatcher na een val met een blauw oog en een paar nare krassen zit. De rest van de route voelt dan ook meer als ‘onderweg’ dan als ‘afdalen’.

Na een pittoreske treinreis van Langwies naar Arosa gaat het avontuur weer verder. Aan de rand van het dorp steken we de loipe over, en dan wordt het snel stil. Het dorp verdwijnt uit zicht en je loopt al snel alleen doordat ieder zijn eigen tempo oppakt. De dichte bewolking en voorzichtige sneeuwval maken de stilte compleet.

Met 680 hoogtemeters over 6,2km is ook dit een soepele wandeling. Alleen aan het eind van het dal is een klein klimmetje naar de Ramozhütte. Willem NL waarschuwt over de porto voor de laatste paar meters; niet proberen, gewoon bootpacken. We proberen het toch, maar moeten Willem na een paar minuten gelijk geven.

Eenmaal boven is de champagne al open en al snel komt er ook wat sterkers op tafel. Willem BE spant ook dit jaar de kroon met zijn eigen brouwsel, waarvan ik het geheime ingrediënt niet durf te verklappen. Jasper heeft kaas en vijgen mee naar boven gesjouwd, en het culinaire feest is compleet wanneer we alle vriesdroogmaaltijden tevoorschijn halen en gaan vergelijken. Conclusie: Adventure Food is maar matig, de Real Turmat is drie keer zo duur, maar ook drie keer zo lekker.

Na nog een paar intensieve potjes Kleine IJsbeer memory krijgt de avond een serieuzere wending: de plannen voor morgen. Qua zicht zal het morgen niet beter zijn dan vandaag, en zonder zicht is er rondom deze hut niet veel te halen. Van Ivars oorspronkelijke plan voor dit Splitfest is toch al weinig meer over, dus overleggen we alle opties. Julia heeft een prachtige oplossing; we kunnen met z’n allen komen logeren bij haar familie! In gedachten tellen we de slaapzakken en luchtbedjes uit alle autos om te kijken of dat past (het past!) en niet veel later liggen we schouder aan schouder in het lager.

Het was knus die nacht, maar door al het gesnurk, gehoest en de lamp die uit zichzelf steeds aan en uit ging, heb ik die ochtend niet bijzonder veel zin. Gelukkig heeft Willem BE voor de hele groep zakjes vogelvoer, a.k.a. ‘the breakfast of champions’. Voeg heet water toe et voilà: een voedzaam ontbijt met optimale calorie/gewicht balans, wat ook nog verrassend lekker is.

We proberen naar het Erzhornsattel te komen, om zo een dal noordelijker af te dalen dan dat we gestegen zijn. Het zicht lijkt eerst voldoende, maar valt toch tegen. We zien te weinig om door een onbekend dal af te dalen. We volgen daarom, een beetje teleurgesteld, ons stijgspoor terug naar Arosa. Vanuit Arosa brengt de Rhätische Bahn ons via Chur naar Schiers, waar we de bus nemen die ons herenigt met de auto’s.

Sommige dingen moeten geheim blijven. Het niet-vegetarische ingrediënt van Willem BE’s drankje en de laatste bestemming van Splitfest 2018 zijn van die dingen. Toch moet ik er over vertellen, want het was een bijzondere afsluiting.
Wanneer we aankomen op ons logeeradres maakt het toeristentreintje juist zijn stop. Tientallen mensen staan foto’s te maken terwijl wij, ongewassen, in snowboardkleding en met enorme duffels door een poort naar binnen lopen. Achter de poort bevindt zich het huis uit 1300, met een later aangebouwde toren in middeleeuwse stijl. Van alle plekken waar we deze trip champagne hebben dronken, lijkt deze het meest passend. Gelukkig is het huis van binnen heel gewoon en we rollen met een gerust hart onze matjes uit.

Die avond krijgen we wéér bezoek dat wéér boards bij zich heeft! Thomas sluit aan voor het laatste stukje Splitfest en heeft de prijzen van de fotowedstrijd bij zich. Waaaat een mooie planken. Met dit soort prijzen moet ik misschien toch ook eens foto’s gaan maken…

De laatste dag wordt een korte. Het is inmiddels maandag en morgen veranderen de meeste splitboarders terug in kantoorpersoneel. We laten onze laatste fles champagne achter als bedankje voor onze gastheer- en vrouw en rijden al vroeg naar een skigebiedje in de buurt. Hier maken we goed gebruik van de local knowledge van Julia. Het sneeuwt en het zicht is nog steeds beroerd, maar tussen de bomen komen we prima omhoog. Elke hoogtemeter die we stijgen, stijgt de stoke mee; dit zou wel eens tof kunnen worden. De eerste bochten die gezet worden laten het al meteen zien: dit is goud! Ik weet niet hoe veel cm er inmiddels lag, maar ik heb de bodem die run niet gevoeld.

Het was los en koud en zonder twijfel de beste afdaling van de trip. Enige twijfel als we weer beneden staan: nog een keer, of de auto in? NOG EEN KEER!
Maar waar ik al twee weken bang voor ben, gebeurt op die laatste klim: m’n vellen, die eigenlijk op een ander board horen en daarom geen tailclips hebben, plakken niet meer. Ik keer om en kom via een mooie treerun weer bij de parkeerplaats. Een heel klein beetje teleurgesteld, maar vooral heel content zit ik even later achter een glühmost.

Inmiddels is het twee weken later en zit ik achter een computer in plaats van glühmost. Maar dankzij alle fotos, filmpjes en epische herinneringen ben ik nog altijd heel content. Splitfest is écht het beste.